2015 has begun

jaren later weer nood aan mijn blog, soort van dagboek, laten we zeggen.

Ondertussen veel gebeurd : schat van een dochter bijgekregen, die nu al een heus peutertje van bijna anderhalf is. Uit elkaar met mijn vriend, als peuterlief amper 9 maanden oud was, na 18 jaar samenzijn! :-(

En daar zit 't 'm nu net. I'm completely messed up : emotioneel gezien. En niet alleen struggle ik met m'n eigen gevoelens, moet de zijne nog mee verwerken. "Het is je ex," hoor ik jullie denken. Wel ja, maar vooral de papa van m'n kindjes. Zo belde hij me vannacht om 5u uit m'n bed. Ik dacht eerst dat hij per ongeluk gebeld had bij 't thuiskomen van 'n feestje. Maar nee, ineens hoor ik een piepende stem "vaarwel" zeggen, dat hij het allemaal ni meer ziet zitten, dat hij ni meer verder wil leven, dat hij al z'n tanden kwijt is (huh?), dat we hem ni meer gaan zien,... Peuterlief sliep, pre-puber die net 12 geworden was ook. Ik bleef aan de lijn terwijl ik snel een broek aantrok en jas over pyjama en snelde me naar zijn app., hier 400m verder. Wel eerst GSM van oudste dochter opgezet, en een begeleidend briefje waar ik was, in geval ze toch wakker zou worden.

Wat ik daar aantrof was een hoopje ellende. Hij stond daar in de badk., zijn jas nog aan, te huilen, janken, en wou z'n gebit niet laten zien. Uiteindelijk wel, en ja, er waren 3 tanden vooraan helemaal afgebroken, maar ik had (nog) erger verwacht. Ik vroeg 'm of hij (weer) een vuistslag in z'n gezicht had gekregen of (weer) gevallen was? Hij wist 't niet, zei hij. Vandaag heb ik op m'n antwoordapparaat 2 (echt zielige) boodschappen van hem gehoord, van vlak voordat ik m'n tel. gehoord had. Daarin zegt hij dat hij gevallen is.

Ik heb 'm wat getroost, in bed gelegd, er even bij blijven zitten, maar kan niet te lang m'n kindjes achterlaten. Ik heb 'm dus al huilend achtergelaten, niet wetende wat hij nu zou doen. Ik zei hem dat ik naar huis zou gaan en zou afwachten tot hij de volgende middag zou bellen, als hij wakker was.

Dat waren lange zware uren! Niet wetende of hij nu nog wel leeft. Moet ik zijn mama inlichten? Maar die woont 600km verder en sukkelt met haar gezondheid, kan dus niet gauw even afkomen en zou dus piekeren over haar zoon. Dit zou haar toestand misschien verergeren.

Uiteindelijk om14u tel. gekregen, maar m'n peuterpruts lag net in m'n armen (ze is ziekjes) te slapen. Ik heb dus gewoon even gefluisterd of ik later terug kon bellen.

Hij kon alweer praten zonder te huilen (goed teken), maar had wel pijn en wil nog steeds dood.

Meermaals probeerde ik de Zelfmoordlijn te bellen om te vragen wat ik hierbij kan doen om hem te helpen. Maar weet je wat? Telkens kreeg ik een antwoordapparaat. Stel je voor dat je op een moment belt dat je echt op het punt staat jezelf het leven te ontnemen en die Zelfmoordlijn als laatste strohalmpje ziet? Dan voer je dat toch uit zeker? als je zelfs daar geen hulp krijgt ...

Zelf zit ik ook behoorlijk in de knoop dus. Ik heb nood aan aandacht, merk ik. Ik val niet op in 't echte leven, maar chat wel behoorlijk veel met 4 mannen rondom mij :

•  my hottie : woont op een eiland, honderden km's hier vandaan en is dus veilig om mee te chatten. Ineens stelde die Skype-sex voor. Mmmm, nee, toch maar niet.

•  my fuckbuddy : een (hoogbegaafde) kennis die ik al jaren niet meer gezien had en ineens verrassend veel met me chatte eens die wist dat ik single was. Hij was ook niet zo lang uit elkaar met z'n vriendin en zo steunden we elkaar. We hadden het over fuckbuddies. Hij was voorstander van dit met iemand die je kent te doen. Is veiliger. Ik voelde m' al aankomen en deelde meteen mee dat ik dat nooit zou kunnen met iemand die ik al ken. Enkele weken later spraken we af en hadden we sex. Damn, als ik m'n eigen al ni meer mag geloven? Ondertussen is dat gedaan, zijn we enkel vrienden, want hij mist z'n ex te erg. 

•  my sweetie : getrouwde man met 3 kids die ik erg graag heb, maar heb (gelukkig) ook ooit z'n vrouw ontmoet en dat leek me een toffe. 't Is zo'n lieverd, die man! Ik zou er nooit mee kunnen leven, want hij is telkens de hort op en hij is te slim voor mij. Ik voel wel dat hij ook een boon voor me heeft. Laatst kreeg ik ineens dit bericht dat me uit m'n lood sloeg : "Raar maar waar: ik heb waanzinnig gedroomd van je. dat we aan het dansen waren. En plots zag je dat we naakt waren.. jij verschoot en je gaf mij een duw. En mijn droom was gedaan. sorry hoor; ik kon het niet voor mij alleen houden." Als je zoiets droomt over iemand die je niet liefhebt, dan vertel je dat niet? Ik heb vandaag ook m'n hart gelucht bij hem ivm mijn ex. 

• my admiror : iemand die ik al zo'n 17 jaar ken, maar al jaren ni meer gezien heb, maar hij blijft een speciaal plekje in mijn hart hebben, al weet ik niet precies waarom. Hij heeft de laatste jaren enkel fuckbuddies gehad, omdat hij geen verplichtingen wil naar iemand toe. Om die reden is hij ook gesplit met z'n vriendin vroeger, een vroegere vriendin van mij, en tevens de mama van zijn dochter. Nu wil die me wel (maar al te graag, lijkt me) sexueel uit de nood helpen (als ik dat zou willen). Van hem kreeg ik o.a. dit "Vond je vroeger wel een lekker ding!!!!!!!" Dat vraagt volgens mij om dit antwoord "en nu ni meer of wa?", waarop hij weer "Ik wil maar zeggen:heb je altijd al lekker gevonden". Hihi. Vervolgens vroeg ik wanneer hij voor 't laatst sex had. Toen bleek dat er een vrouw naar hem onderweg was, hij stelde nog voor om ze af te bellen. Why? Ik ben z'n lief niet, hee. Maar hij ging wel aan me denken, zei 'ie. Awkward, very awkward!

Voila, daarom dus dat ik wat verward ben. :-) Op zoek naar liefde, maar (nog) geen relatie.

'n nieuw jaar

Ondanks m'n overgang van oud op nieuw in mineur, besef ik dat het vééééél erger kan. Vandaag alleen al hoorde ik van enkele naasten hoe hun nieuwe jaar gestart is. Eén z'n grootvader heeft een hartaanval gekregen en 12u zonder hulp op de grond gelegen. Gezien die zich net aan 't omkleden was om te gaan slapen, had hij niks om z'n bovenlijf, met 2 gebroken ribben en een longontsteking als gevolg. De mens is ocharme 81 jaar. Een ander haar vader heeft één of andere erge ziekte, maar de dokters weten niet wat er exact aan de hand is. Vaderlief heeft al zo'n 15 kilo verloren. Bij nog een ander is de vader van een goede vriendin overleden. En zo gaat dat maar door. En ik zit hier te treuren over het verleden...

Vandaag was m'n eerste werkdag van het nieuwe jaar. Eens thuis, vond ik dat de dochter er niet zo levendig uitzag. Vorige week had ze reeds overgegeven wanneer ze bij oma & opa gaan logeren was. Volgens hen wegens het hoge gehalte aan slijmpjes in de maag. Dus hollen ze naar de apotheek. Vervolgens kloeg onze dochter veel over buikpijn. Met diarree in de nachtelijke pamper als gevolg. Wij weten het aan de hoestsiroop, dus schakelden we over op onze gebruikelijke siroop, zonder advies van de dokter, omdat het feestdagen waren. Maar vandaag was er nog steeds wat buikpijn, gepaard met hoofdpijn. Tijd dus om de dokter in te schakelen! Ons prutske voelde zich nochtans top, maar zelf vond ik dat ze er niet zo gezond uit zag. Zelf wou ze liever naar de turnles ipv naar de dokter. Maar ik heb m'n been stijf gehouden. Nu moet ze 1 week thuisblijven, ze heeft een infectie op de luchtwegen en moet dit uitzieken. Na 1 werkdag moet er dus al iemand van ons thuisblijven. Het wordt m'n vriend, want ik heb té veel werk liggen. Eén van m'n helpende collega's is niet meer komen opdagen en de andere verwacht ik ook niet morgen. Van haar kreeg ik het daarstraks het berichtje dat haar papa 15 kg vermagerd was... Anyway, we zijn daar niet al te blij mee, want mijn vriend is vorig jaar meermaals afwezig geweest : ziek, sociaal verlof (dochter ziek),...

Vandaag is het hier "kapot-dag" : eerst laat de micro van dochterlief haar nieuwe piano het afweten, vervolgens de fiets van mijn vriend en ietwat later ook nog diens GSM. Grrr!

Afgesloten hoofdstuk 2009

Het was alweer 5 dagen geleden dat we dochterlief nog gezien hadden. Mamsie en papsie moesten werken, dus ze mocht bij oma & opa gaan logeren. 3 nachtjes. Maar dat volstond niet, dus voegde ze er nog 2 nachtjes aan toe. Om daarna tot de conclusie te komen en haar beklag te doen, dat dit toch echt wel te lang was, hoor. Tja, ik woú m'n liefje terug, maar ze wou nog effe blijven...

Vandaag "mocht" ik onze dochter dan eindelijk oppikken. Ongeduldig als ik was, had ik zelfs al een trein 20 min. eerder dan degene die ik gepland had. Ik, die altijd en overal te laat komt! Ik, die zo moeilijk uit haar bed geraakt 's ochtends! Met als gevolg dat ik al aangekomen was wanneer "madame" nog maar net uit bed stapte. We gingen nieuwjaarzingen, een traditie in het Hageland, waarbij kinderen op oudjaarsdag van deur tot deur een liedje zingen en in ruil een snoepje, mandarijntje of centje krijgen. Als kind stippelde ik reeds enkele dagen op voorhand de meest rendabele route uit : waar krijg je veel (als ervaringsdeskundige weet je dat na enkele jaren), waar staan de huizen het dichtst bij elkaar en hoe kort je dat liedje in, zodat het snel vooruit gaat? Nostalgie als ik er aan terug denk.

"Oudjaar, nieuwjaar, twee koeken is een paar, ik wens je een zalig en gelukkig nieuwjaar" werd al gauw "ou'jar, niew'jar, twee koeke is e par, g'lukkig niewjar" en dan al klaar gaan staan met je zak uitgestoken naar voren, zodat het lekkers er snel in gedropt kan worden. Elk jaar komen er minder en minder kinderen langs. Bij mijn ouders thuis, was vroeger 120 zangertjes het gemiddelde, terwijl er nu nog hooguit 60 hun stembanden aan het werk zetten. Spijtig! Daarom (maar vooral omdat het zo leuk is) trekken wij ieder jaar naar mijn ouderlijk dorp om er een liedje ten gehore te brengen. Zo zie ik iedereen daar nog 's terug, of beter, wie er nog over blijft... Vele ouderen zijn overleden, jonge mensen zijn er weggetrokken.

Na het zingen nog even de nieuwjaarsbrief voorlezen bij de peter van ons dochtertje, mijn vader. Vandaag mocht ik de meest kwetsende opmerking krijgen na mijn miskraam. Naast uitspraken zoals "je hebt toch wel genoeg groente & fruit gegeten zeker?" of "hoe is 't met de baby?" (van iemand die niet op de hoogte was van mijn miskraam), staat bovenaan op het lijstje der slechtste uitspraken "Haha. Gij hebt zeker nog een baby in uw buik, zeker?" (uit mijn vader's mond nota bene!), waarop mijn moeder gretig inspeelde met "Wanneer ik bevallen ben, was mijn buik meteen weer plat, hoor.". Ik stond op uitbarsten in tranen, doch was ook boos door deze kwetsende woorden. Gezien het de laatste maanden al meermaals tot ruzie is gekomen tussen m'n zus en onze moeder, besloot ik te zwijgen, doch ik kon het niet laten om te repliceren dat na mijn eerste zwangerschap mijn buik ook weer snel terug normaal was, maar dat dit komt door de borstvoeding die je geeft aan je kind en gezien ik hier nu geen kind heb gebaard, maar verloren, dit niet zo simpel is. Ik stond op ontploffen. Gelukkig was ons dochtertje er bij, anders was dit geëscaleerd, denk ik. Ik vind het al erg genoeg dat we ons kindje kwijt zijn, dat we onze dochter haar hoop op een zusje/broertje moesten ontnemen, dat ik misselijk was voor niks, dat ik die kilo's maar niet wegkrijg (en er telkens aan herinnerd wordt als ik m'n buik zie) en dan krijg je zoiets in je gezicht gesmeten! De tranen wellen weer op .... *korte pauze*

M'n ouders hebben nog nooit van het woord emotie gehoord, denk ik. Elk jaar krijgen we rond nieuwjaar een storting op onze bankrekening met als mededeling "Nieuwjaar + verjaardag + Sint + Kerst" en daarmee is de kous af. Voila, in 1 klap werden meteen alle feesten "gevierd". Een leuk (persoonlijk) kadootje zit er niet in. Hoogstens een kaart voor m'n verjaardag, 2 weken te laat ofzo, die ik als kind al 'n keer of 3 had gekregen, maar dan met een ander papiertje ingeplakt "gelukkige 7e verjaardag" - "gelukkige 9e verjaardag" - en dan nu "gelukkige 31e verjaardag". Ik doe mijn best voor het milieu en tracht niets te verspillen, zoveel mogelijk te recycleren, maar dit lijkt me eerder gierigheid. M'n moeder is een held in herbruiken en herbruiken en herbruiken. Zo worden alle oude magazines en zelfs kranten in de kelder bewaard. Wedden dat ik hier nog een exemplaar van pakweg 1980 terug kan vinden? Of zelfs van ervoor? Goh, gaan wij opruimwerk hebben als die ooit willen verhuizen of komen te overlijden, zeg! Het trauma van mijn jeugd is m'n slipje. Alle kinderen van de klas hadden een slipje met een hartje of vlindertje of dergelijke op en ik had gewoon een wit. Niks mis mee, behalve als je weet dat dit exemplaar afkomstig was van de zolder van m'n oma, wiens ondergoedwinkel al jààààààren geleden gesloten was, maar nog een stock had staan. Daar bovenop was dat slipje al 2 maten te klein. Maar daar vond mijn moeder steeds wel een oplossing voor : ze knipte gewoon een splitje aan de zijkant van de beenopening, zodat dat rotding nog jaren mee kon. Verschrikkelijk vond ik dat, vooral wanneer we ons om moesten kleden in zo'n gemeenschappelijke kleedzaal bij het zwemmen. Ja, vernuftig is ze wel, onze moeder. Nog zo'n voorbeeld is dat ze ooit de afgedankte slip (?!) van mijn vader verknipt had tot vodden. Daar werd dan bv. de keukentafel mee afgeveegd.

Och, buiten deze dingen hadden we ook veel vrijheden thuis. Ik mocht me vuil maken zoveel ik wilde : schilderen, in de modder spelen, in bomen klauteren,... Maar in de pubertijd werden we weer zeer kort gehouden. Een vriendje was absoluut verboden, als 18jarige werd ik om 23u30 ofzo terug thuis verwacht,... En dan keken ze verbaasd als ik rebelleerde. Hallo?!

Om mijn stukje hier af te sluiten en hierbij ook meteen 2009, wil ik graag besluiten dat het volgende jaar alleen maar beter kan. Ik wens jullie (en al wie je dierbaar is) het beste! Op naar 2010 !!!!

aanraders (andere blogs)

Gezien ik zelf niet zo frequent iets schrijf, wil ik je zeker volgende 2 blogs aanraden om 'ns 'n kijkje te gaan nemen.

Om te beginnen is er http://awkwardfamilyphotos.com/ De naam zegt het al zelf : rare familiefoto's. Lachen geblazen! Er staan ook enkele flauwe foto's tussen, maar met de meeste moet ik zelfs luidop lachen.

Een heel andere blog die heel mooi alledaagse belevenissen beschrijft, soms met een eigen kiekje er bij, is die van Ysabje : http://ysabje.wordpress.com/

Enjoy!

Structuren

Soms kan ik zo gefascineerd zijn door simpele structuren uit het dagelijks leven. Ik tracht ze dan in beeld te brengen, zodat ik ze niet vergeet, doch het resultaat is nooit wat ik in gedachte had... Misschien dien ik wat meer geduld op te brengen of een cursus fotografie te gaan volgen.

sneeuw !

Vast en zeker de sensatie van dit moment : de sneeuw!

Na 't werk, trof ik mijn stalen ros aan als volgt :
Joepie! Het had gesneeuwd. Nee, echt, ik vind dat geweldig! Ondanks de kou en de moeilijke verplaatsingen, is dit toch zalig. De stilte (dempt die sneeuw geluid of zijn er minder mensen buiten?), het geluid van die knerpende sneeuw onder je voeten, het spektakel van sukkelende mensen & kirrende kinderen tijdens hun sneeuwballengevecht, ... Genieten. Het fietsen was een hel. Niet zo erg glad, maar door de sneeuw was mijn jeans kletsnat en het was enkele graden onder 0°C. Au! Mijn bovenbenen deden zo pijn, precies of ze aan 't verbranden waren! Nog één kilometer (van de 3) en ik was thuis. Nog effe doorbijten dus. Ik wou even (al was het maar een seconde) die ijskoude broek van mijn vel halen en pakte een stukje stof tussen 2 vingers vast om ze om hoog te halen. Maar die broek kwam niet los. Bleek dat ik een stuk vel vast had, maar dit niet voelde. Eens thuis, bleken de afdrukken van m'n nagels paars in m'n vel geprint te staan. Thuis trakteerde ik mezelf op een lekker soepje (van bij de bakker, jawel, ge kunt daar lekkere soep kopen).

Ik moest nog effe wachten en mocht dan onze dochter van 't school gaan halen. Buiten stapten we nog een stukje naast haar beste vriendinnetje. Sneeuwballen werden gegooid, gegarandeerd ééntje die uitschoof (die van ons). Pret. Toen scheidden onze wegen zich. Ik zag de meisjes teleurgesteld afscheid nemen en stelde dus vlug voor aan de begeleidende papa om zijn dochter mee te nemen om te gaan sleeën. Wat is dat, sleeën? Dat kende hij niet, in hun thuisland (Marokko) wordt dat niet gedaan. Na de nodige uitleg, was 't in orde. Hij zou haar binnen een uurtje komen ophalen bij ons thuis. Voilà, nu had ons prutske een ander slachtoffer om sneeuwballen heen te gooien. Oef! Vlug een pipistopje ingelast en dan met de slee naar buiten. Ons speelkameraadje bleek geen sjaal en muts bij te hebben. Vlug wat warms bijeen geraapt om haar ook lekker warm in te duffelen. Gewoon op de stoep wat gesleed, want ik wist niet wanneer het meisje opgehaald zou worden. Voor de papa heb ik een filmpje gemaakt van zijn gillende dochter terwijl ik de slee voorttrek. Af en toe zie je mijn sjaal die voor de lens vliegt, maar dat geeft niet, nu heeft hij een idee wat sleeën is. Na een half uurtje ballen gooien, sleeën, vlindervormen maken in de sneeuw (zie foto) en gewoon wat rondhossen, hadden de meisjes er genoeg van. Hun handschoentjes waren doorweekt en het werd wat te koud. Eens binnen hadden de meisjes om de haverklap ruzie. Ze hebben zo'n soort haat-liefde verhouding. Bijna elke dag wordt er tussen hen wel een of andere ruzie uitgevochten. Ding dong! Dag meid, tot morgen! Oef, want samen zijn ze wel druk en vandaag waren ze precies hyperkinetisch!

De volgende dag vertrokken ik en m'n vriend samen met de fiets naar 't werk. Het wou niet zo goed vlotten bij mij. Telkens schoof mijn achterwiel opzij. 'k Heb dan maar gauw mijn vriend voor gelaten, vooraleer hij tegen (of over?) me zou rijden. Hij trapte en trapte en trapte. En ik schoof, en weeral, en nog eens. Achter me zag ik, niet meer zo ver, de bus aankomen, die vlak bij m'n werk passeerde. Zet ik m'n fiets weg en stap ik op? Maar wat met m'n vriend? Zal die zich niet ongerust maken als hij me niet meer achter hem ziet? Zal ik hem bellen? Hoogstwaarschijnlijk hoort hij z'n telefoon niet en als hij hem al hoort, zal hij moeten stoppen (met valgevaar) om te antwoorden. Ik probeer zo snel mogelijk tot bij de bushalte te trappen. De bus is gestopt. Snel m'n fiets vastmaken en me naar de bus haasten. De deuren gaan net voor m'n neus toe. Damn! Klop klop. Ik mag nog binnen van de chauffeur. Dankjewel. Telkens steken we mijn vriend voorbij en wanneer we stilstaan an het rode licht, haalt hij ons weer in. Sterker nog, steekt hij ons voor. Bij iedere kruising probeer ik oogcontact te maken om 'ns te zwaaien en de verbazing in z'n ogen te zien. Maar hij kijkt steeds heel geconcentreerd naar het fietspad. Gelukkig maar. "Nu zal hij wel aangekomen zijn", dacht ik, en belde hem op. En jawel, de fiets overwon de bus. 's Avonds zelfde verhaal. Vlugger met de fiets thuis. De bus zat propvol. Enkel de achterste deur werd geopend, hoewel het sinds kort verplicht is vooraan op te stappen. Nu zat ik wel met een probleempje, want er staat enkel vooraan een machine om je ticketje te ontwaarden, slechts 2 meter ver, maar met 15 mensen ofzo als hindernis. Begin ik te proppen om er toch maar te geraken? Ik hoop op het begrip van de eventuele controleurs en besluit om zwart te rijden. Gelukt.

Sinds het kamp, wil onze dochter niet meer naar de scouts. Spijtig, want ik wil ze graag een sociale basis aanbieden. 't Is niet zo'n kuddediertje, dus wat stimulatie kan geen kwaad. Waarom het na dat kamp zo is misgelopen, is me een raadsel. We vroegen of ze leuke dingen deden. Ja. Lekker gegeten? Affirmatief. Vriendjes gemaakt? Niet zo veel (dat zou het dus kunnen zijn). Ruzie gemaakt? neen. Iemand je pijn gedaan? (tja, dat spookt toch in je achterhoofd als je je dochter zo triest ziet na een kamp, of er niks zou kunnen gebeurd zijn) neen. Ruzie gekregen? neen. Ons madame wil nog wel mee op kamp, deelt ze nog mee, maar niet meer naar de zondagse bijeenkomst. Begrijpe wie begrijpe kan. Een beetje later verandert haar versie en wil ze niks meer meedoen met de scouts. En nog wat later wil ze eventueel nog wel 's gaan op zondag als 't een echt leuke activiteit is. Maar zelfs wanneer de Sint aangekondigd was, wou ze niet gaan.

Vandaag hadden vrienden een oplossing nodig om hun 2 zoontjes naar het avondkerstfeest van de scouts te krijgen. Of ze misschien eerst nog enkele uurtjes bij ons konden spelen en dan met z'n allen samen naar de scouts? Het perfecte plan om die van ons nog 's naar de scouts te krijgen. Ja, dus. En jawel, ze is geweest. Natuurlijk was ik bij afloop benieuwd of het leuk was geweest. Ze knikte bevestigend. Oef! Misschien heeft ze er nu terug zin in gekregen... Met de slee terug naar huis. En mama maar trekken!

Zondaar

Vandaag was een zondig dagje. Deze ochtend heb ik lekker uitgeslapen. Wij hebben hier nl. een beurtrol : één dag van het weekend staat de ene op wanneer dochterlief al uit haar bed komt, en de andere dag van dat weekend staat de andere op. Zo kunnen we elk één dag uitslapen. Steeds een moeilijke beslissing wie er zal opstaan in een weekend wanneer er op & van de dagen iets gepland staat waarvoor we vroeg moeten opstaan. Meestal ben ik het slachtoffer. Ik kan er net iets minder moeilijk uit dan mijn vriend.

Vanochtend was het dus al 12u30 wanneer ik uit mijn bed gestrompled kwam. Normaal tracht ik in het weekend ten laatste om 11u30 op te staan.

Vervolgens heb ik bij het ontbijt (of moet ik hier "middagmaal" zetten?) 2 boterhammen met een vettig Kerstslaatje (kip met véél saus en enkele piepkleine stukjes groente in) gegeten en daarna een gigantisch stuk nougatinetaart (mjamie!). Bij het koken van ons avondmaal zijn er op de één of andere manier ook weer een handvol Pringleschips in mijn buik beland.

Avondeten was normaal, geen al te vettige dingen : rijst met saus (tika masala van het merk Carrefour) en een vegiburger. En daarna weer een stuk taart met pudding en slagroom. Tja, ik had gisteren zo'n taart gekocht aan 2/3 van de prijs, maar die moet vandaag wel opgegeten worden, want morgen is ze vervallen. Dus doe ik mijn best maar, want ik hou niet van verspilling. :-) Nee, echt ik kan er niet tegen als iemand iets verspilt : water (bij het tandenpoetsen bv.), eten weggooien (al kan ik niet ontkennen dat dit hier niet gebeurt, maar ik zit er dan wel effe mee gewrongen), papier met één zinnetje op dat al in de papiermand terecht komt (of erger nog, bij de restafval),... Ik tracht de natuur een beetje schoon te houden : lampen uit als ze niet nodig zijn, met de fiets naar 't werk (we hebben trouwens geen auto), alle afval netjes gescheiden,... De meeste mensen doen maar wat hun het best uitkomt, zonder rekening te houden met de natuurvervuiling. Spijtig!

Anyway, vandaag gaf de weegschaal opnieuw 61,9 kg aan, tevens het startgewicht bij mijn "eigen dieet op maat" (enkel chips in 't weekend en 1x/week zumba). Zucht. Voor 't eerst in m'n 31-jarig bestaan op dieet en 't lukt al ni goed meer...