Elke dag fiets ik 3km naar m'n werk en 's avonds maak ik ongeveer dezelfde terugtocht. Ik moet 4 grote wegen over. Nog nooit heb ik in m'n leven een heus ongeluk gehad (en ik fiets al zo'n 23 jaar dagelijks), maar telkens weer merk ik dat ik elke dag m'n leven waag. Onoplettende automobilisten of zij die zichzelf overschatten : I hate them! Je hebt er die hun portier openzwieren net op het moment dat je er aan komt gefietst. Zeer onaangenaam, maar dit voorzie ik telkens : ik ben er op voorbereid en klem m'n vingers al rond m'n remmen in nauwe stukjes. Dan heb je de categorie die ineens afslaat (liefst zonder pinkers op te zetten), zonder rekening te houden met de fietser die daar al rijdt. En vervolgens zij die nog net door het rood vlammen, terwijl de zwakke weggebruikers zich reeds op de witte streepjes in gekruiste richting mogen begeven. Zo'n rotzak zag ik vanochtend wéér. Zoals gewoonlijk zag ik het al aankomen en bleef rustig staan, er op lettend dat de andere fietsers hetzelfde deden. Yep, alles in orde, maar plots zie ik dat er een voetganger al halverwege het zebrapad is (wat goed mogelijk is op een gewoon tempo, zonder dat hij de verkeersregels overtrad). In mijn gedachten zag ik het in een flits al allemaal gebeuren : hup, vent in de lucht gezwierd door die BMW en volle gas daarna. Ik zie nog net de voetganger achteruit springen en op z'n tippen blijven balanceren. En dat heeft hem gered. De auto is hem op een haartje na gepasseerd. Eerlijk gezegd dacht ik de eerste milliseconde dat hij nu wel zou beginnen schreeuwen van pijn, maar neen, zelfs z'n tenen hadden niets. Wonder boven wonder. M'n hart stond wel ff stil, moet ik zeggen.
Niet dat fietsers heilige wezens zijn. Verre van! Ik geef toe : ik rijd zelf af en toe op het voetpad, maar op een heel traag tempo (voorzien op elk buitenwippend klein hondje of kind) en als er een voetganger mijn doorgang blokkeert, dan heb ik pech en blijf ik er rustig achter rijden. Maar dan heb je die wezens die (bij voorkeur in een drukke wandelstraat) vollen bak tussen de voetgangers slalommen en dan nog durven bellen als gekken ook. Tss! Wat mij ook opvalt is, dat de volwassenen die een helm of fluo vestje dragen dikwijls het meest roekeloos van al rijden. Rood licht? Ja, maar 't is bijna groen, dus steken ze al over, denkende dat ze 2 seconden gespaard hebben. Maar kijk, daar staan ze aan het volgende kruispunt te wachten bij het rode licht : geen doorkomen aan tussen het verkeer. Wanneer het dan eindelijk groen voor ze wordt, moeten ze terug op snelheid komen, terwijl ik hen (nog steeds op hetzelfde tempo) rustig voorbijsteek. Gnègnè! (al moet ik hier volledigheidshalve aan toevoegen dat ik af en toe ook 'ns oversteek als het niet mag, hoor, zij het zelden)
Vroeger reed ik me ook telkens drijfnat om een minuutje of 2 eerder aan te komen. Maar sinds ik mama ben geworden, vind ik mijn leven en gezondheid belangrijker. Ik moet er elke dag zijn voor mijn kind. Dus nu is mijn motto (o.a. als ik naar het werk fiets) : "liever laat dan nooit". Dit motto draag ik al heel mijn leven me me mee. Ja, ik ben een te-laat-komer (al is het maar 2 minuutjes) en ik weet het, maar kan het niet veranderen. Ik meld het zelfs bij de minpunten aan jezelf op sollicitaties en dergelijke "ik ben een laatste nippertjesmens, of net over het nippertje ;-)"
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten