Het was alweer 5 dagen geleden dat we dochterlief nog gezien hadden. Mamsie en papsie moesten werken, dus ze mocht bij oma & opa gaan logeren. 3 nachtjes. Maar dat volstond niet, dus voegde ze er nog 2 nachtjes aan toe. Om daarna tot de conclusie te komen en haar beklag te doen, dat dit toch echt wel te lang was, hoor. Tja, ik woú m'n liefje terug, maar ze wou nog effe blijven...
Vandaag "mocht" ik onze dochter dan eindelijk oppikken. Ongeduldig als ik was, had ik zelfs al een trein 20 min. eerder dan degene die ik gepland had. Ik, die altijd en overal te laat komt! Ik, die zo moeilijk uit haar bed geraakt 's ochtends! Met als gevolg dat ik al aangekomen was wanneer "madame" nog maar net uit bed stapte. We gingen nieuwjaarzingen, een traditie in het Hageland, waarbij kinderen op oudjaarsdag van deur tot deur een liedje zingen en in ruil een snoepje, mandarijntje of centje krijgen. Als kind stippelde ik reeds enkele dagen op voorhand de meest rendabele route uit : waar krijg je veel (als ervaringsdeskundige weet je dat na enkele jaren), waar staan de huizen het dichtst bij elkaar en hoe kort je dat liedje in, zodat het snel vooruit gaat? Nostalgie als ik er aan terug denk.
"Oudjaar, nieuwjaar, twee koeken is een paar, ik wens je een zalig en gelukkig nieuwjaar" werd al gauw "ou'jar, niew'jar, twee koeke is e par, g'lukkig niewjar" en dan al klaar gaan staan met je zak uitgestoken naar voren, zodat het lekkers er snel in gedropt kan worden. Elk jaar komen er minder en minder kinderen langs. Bij mijn ouders thuis, was vroeger 120 zangertjes het gemiddelde, terwijl er nu nog hooguit 60 hun stembanden aan het werk zetten. Spijtig! Daarom (maar vooral omdat het zo leuk is) trekken wij ieder jaar naar mijn ouderlijk dorp om er een liedje ten gehore te brengen. Zo zie ik iedereen daar nog 's terug, of beter, wie er nog over blijft... Vele ouderen zijn overleden, jonge mensen zijn er weggetrokken.
Na het zingen nog even de nieuwjaarsbrief voorlezen bij de peter van ons dochtertje, mijn vader. Vandaag mocht ik de meest kwetsende opmerking krijgen na mijn miskraam. Naast uitspraken zoals "je hebt toch wel genoeg groente & fruit gegeten zeker?" of "hoe is 't met de baby?" (van iemand die niet op de hoogte was van mijn miskraam), staat bovenaan op het lijstje der slechtste uitspraken "Haha. Gij hebt zeker nog een baby in uw buik, zeker?" (uit mijn vader's mond nota bene!), waarop mijn moeder gretig inspeelde met "Wanneer ik bevallen ben, was mijn buik meteen weer plat, hoor.". Ik stond op uitbarsten in tranen, doch was ook boos door deze kwetsende woorden. Gezien het de laatste maanden al meermaals tot ruzie is gekomen tussen m'n zus en onze moeder, besloot ik te zwijgen, doch ik kon het niet laten om te repliceren dat na mijn eerste zwangerschap mijn buik ook weer snel terug normaal was, maar dat dit komt door de borstvoeding die je geeft aan je kind en gezien ik hier nu geen kind heb gebaard, maar verloren, dit niet zo simpel is. Ik stond op ontploffen. Gelukkig was ons dochtertje er bij, anders was dit geëscaleerd, denk ik. Ik vind het al erg genoeg dat we ons kindje kwijt zijn, dat we onze dochter haar hoop op een zusje/broertje moesten ontnemen, dat ik misselijk was voor niks, dat ik die kilo's maar niet wegkrijg (en er telkens aan herinnerd wordt als ik m'n buik zie) en dan krijg je zoiets in je gezicht gesmeten! De tranen wellen weer op .... *korte pauze*
M'n ouders hebben nog nooit van het woord emotie gehoord, denk ik. Elk jaar krijgen we rond nieuwjaar een storting op onze bankrekening met als mededeling "Nieuwjaar + verjaardag + Sint + Kerst" en daarmee is de kous af. Voila, in 1 klap werden meteen alle feesten "gevierd". Een leuk (persoonlijk) kadootje zit er niet in. Hoogstens een kaart voor m'n verjaardag, 2 weken te laat ofzo, die ik als kind al 'n keer of 3 had gekregen, maar dan met een ander papiertje ingeplakt "gelukkige 7e verjaardag" - "gelukkige 9e verjaardag" - en dan nu "gelukkige 31e verjaardag". Ik doe mijn best voor het milieu en tracht niets te verspillen, zoveel mogelijk te recycleren, maar dit lijkt me eerder gierigheid. M'n moeder is een held in herbruiken en herbruiken en herbruiken. Zo worden alle oude magazines en zelfs kranten in de kelder bewaard. Wedden dat ik hier nog een exemplaar van pakweg 1980 terug kan vinden? Of zelfs van ervoor? Goh, gaan wij opruimwerk hebben als die ooit willen verhuizen of komen te overlijden, zeg! Het trauma van mijn jeugd is m'n slipje. Alle kinderen van de klas hadden een slipje met een hartje of vlindertje of dergelijke op en ik had gewoon een wit. Niks mis mee, behalve als je weet dat dit exemplaar afkomstig was van de zolder van m'n oma, wiens ondergoedwinkel al jààààààren geleden gesloten was, maar nog een stock had staan. Daar bovenop was dat slipje al 2 maten te klein. Maar daar vond mijn moeder steeds wel een oplossing voor : ze knipte gewoon een splitje aan de zijkant van de beenopening, zodat dat rotding nog jaren mee kon. Verschrikkelijk vond ik dat, vooral wanneer we ons om moesten kleden in zo'n gemeenschappelijke kleedzaal bij het zwemmen. Ja, vernuftig is ze wel, onze moeder. Nog zo'n voorbeeld is dat ze ooit de afgedankte slip (?!) van mijn vader verknipt had tot vodden. Daar werd dan bv. de keukentafel mee afgeveegd.
Och, buiten deze dingen hadden we ook veel vrijheden thuis. Ik mocht me vuil maken zoveel ik wilde : schilderen, in de modder spelen, in bomen klauteren,... Maar in de pubertijd werden we weer zeer kort gehouden. Een vriendje was absoluut verboden, als 18jarige werd ik om 23u30 ofzo terug thuis verwacht,... En dan keken ze verbaasd als ik rebelleerde. Hallo?!
Om mijn stukje hier af te sluiten en hierbij ook meteen 2009, wil ik graag besluiten dat het volgende jaar alleen maar beter kan. Ik wens jullie (en al wie je dierbaar is) het beste! Op naar 2010 !!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten