Kinderen!

Sinds kort blijft onze dochter 2x per week in de nabewaking, iets langer dan een uurtje, wat ze heel leuk vindt, want dan kan ze nog wat met de kindjes spelen. Vandaag was het zo'n dagje. Eens ze me ziet, direct een teleurgesteld grimas op haar gezicht "mama, ik heb nog ni lang genoeg kunnen spelen!". Vervolgens laat ze bij het buitenstappen haar vest ostentatief over de grond sleuren, ik vraag haar om ze wat hoger te houden. Er gebeurt niks, ze doet gewoon verder. Dus tracht ik die vest van haar over te nemen "dan zal ik ze wel dragen, hee, zodat ze niet over de grond sleurt." Tranen. Ze wil vanachter op het bagagerek van mijn fiets zitten (voor die kleine 100m die we moeten stappen). Dat doen we gewoonlijk als ze vrolijk is, om haar te "belonen". Ik zeg haar dat we dat vandaag niet doen, omwille van die reactie wanneer ze me zag en die vest-scene. Nog meer geschreeuw. Ze klampt zich vast aan mijn fiets en probeert er op te klimmen. Ik zeg haar dat we dat enkel doen bij flinke kinderen, vandaag niet dus. Een scène tot en met, vlak voor de school... Ik slaag erin haar haar handjes van de fiets te laten halen. Ze stapt 10 meter : hetzelfde! "ik wil op de fiets!!! wei wei wei" en klampt zich weer vast aan mijn fiets, zodat ik niet verder kan. Dit herhaalt zich nog zo'n 4x en ik moet me echt inhouden om geen tik op haar poep te geven. Uiteindelijk zeg ik dat ik mijn fietsslot vast ga maken en hem daar zo laat staan. Zij beeld zich dan waarschijnlijk in dat ze daar dan alleen zal staan met die fiets en ik zie de twijfel in haar ogen. Hoe zal ze nu reageren? Ze laat effe los, stapt al stampend wat verder en vraagt dan (weer) of ze "asjeblieft asjeblief" op de fiets mag. Niet dus! Eens thuis (na 15 min. waar je anders hoogstens 3 min. over doet) lieten we haar rustig worden in haar kamer. Om de zoveel min. gaan we eens kijken hoe ze is. Ze had een doosje stickers uitgekapt en wat boekjes op de grond gegooid. We vragen haar dat op te ruimen. Enkele minuutjes later gaan we kijken. "mama, het is opgeruimd.", zegt ze me. Ik schuif de tent die daar staat opzij en, ja hoor, ze had alles daar onder geveegd. Deur weer dicht voor enkele minuten. Uiteindelijk waren de spulletjes opgeruimd, maar behalve een niet gemeende "sorry" (op een spelende toon), heeft ze zich niet duidelijk geëxcuseerd. Het avondmaal is dus heel stillekes verlopen. Vanaf nu gaan we elke dag een gezichtje op de kalender tekenen hoe ze zich gedragen heeft die dag. Moet ik nog zeggen dat we vandaag een triest mondje getekend hebben?

Moeilijk, hoor, om steeds gepast te reageren. Normaal zou ik haar negeren en doorstappen, zodat ze volgt en alles snel voorbij is, maar als ze zo aan uwe fiets hangt, gaat dat nogal moeilijk, hee?

Morgen gaat ze bij oma & opa logeren. Komt dat effe goed uit voor ons, kunnen we wat op adem komen. Voor haar is dat een beloning (is wel spijtig dat dat juist nu valt), want ze vindt dat leuk, omdat ze daar veel aandacht krijgt.