Een nieuw hoofdstuk

Onze dochter (ondertussen al 6 jaar) had haar hoop op een zusje/broertje al laten varen. Maar op 19 augustus kreeg ik toch een positieve zwangerschapstest te zien. Joehoe! Een mooie afsluiting van de zomervakantie, vonden we dit. Toch nog effe zwijgen, zodat ze niet te ongeduldig werd, want wachten duurt lang.

De huisdr. bevestigde de test en schatte dat ik al zo'n 6 à 7 weken ver was. Toch ongelooflijk hoe precies die dat kunnen weten, enkel door wat te drukken en te voelen. Mijn blijdschap was nog groter, omdat ik ditmaal niet misselijk was, in tegenstelling tot mijn vorige zwangerschap. Toen heb ik zo'n 3 volle maanden in m'n bed gestoken. Zó misselijk dat ik was en ik was toch toevallig werkloos. En als ik dan toch eens een poging ondernam om tot aan de kruidenier (zo'n 100m ver) te sleffen, stond ik 2 min. later gegarandeerd te kotsen naast hun vitrine. Gelukkig kende ik mezelf al en had dus steeds een zakje bij, dat vooraf op gaatjes gecontroleerd was.

Anyway, mijn blijdschap hierom was van korte duur, want na een week was het zover : misselijk 24/24. Ons prutske vroeg wat er was :
"Ik voel me niet goed."
"Maar mama, dan moet je naar de dr.!"
"Nee, meisje."
"Waarom niet?"
"Omdat ik het al weet."
"Wat is er dan?"
Tja, dan moesten we het wel vertellen, want ze maakte zich zo'n zorgen over mij.
"Vind je niet dat ik een dikke buik heb? Wat zou daar in kunnen zitten?"
Zij, heel voorzichtig : "een baby?"
En ze had meteen goed nieuws om in het eerste leerjaar aan haar vriendjes te vertellen.

Er was ook een grote keerzijde aan voor haar : door mijn misselijkheid, moesten we enkele leuke dingen annuleren, maar ze begreep het : het konijnehok is nog steeds leeg, een weekendje aan zee met een bevriend koppel en hun mobilhome moest uitgesteld worden,... en elke dag ging mama om 20u ofzo slapen.

Op het werk heb ik de collega's in mijn directe nabijheid ook meteen ingelicht, zodat ze niet dachten dat ik een avond te laat was weggeweest ofzo. Ik zat daar nl. als een zombie aan mijn buro. De baas ook dan maar meteen het blijde nieuws verteld, zodat die het niet via-via te weten kwam. Overal positieve reacties. Gelukkig maar.

Op 10 september de 1e echografie. Een soort boon in een grote ballon zag ik op het scherm en een kloppend hartje dat als muziek in onze oren klonk. Nu mochten we pas écht blij zijn, alles was in orde. Mijn (nieuwe) gynaecoloog kwam heel verward over. Ze wou iets in een boekje noteren, maar vond het ding niet, met een heuse zoektocht tot gevolg. Ze vroeg of ik medicatie in pilvorm of siroop wou en herinnerde zich een halve minuut later mijn antwoord al niet meer. En ze had het over "mijn eerste zwangerschap", terwijl ze net daarvoor had gevraagd wanneer de bevalling van onze dochter was, en bovenal, terwijl onze dochter naast ons stond. (Tja, dat kind wou "de film" van haar broertje/zusje ook wel zien.) Mmmm, we zouden tegen de bevalling nog wel een andere vinden, we hadden tenslotte nog 7 maanden...

Het nieuws verzwijgen aan goede vrienden was moeilijk, maar ik heb het goed volgehouden. De voorgeschreven medicatie hielp goed tegen de misselijkheid. Gelukkig, want je misselijk voelen als je midden in de nacht wakker wordt, is geen pretje. Op 3 oktober kon ik al een dagje zonder pilletje. En de dag erna ook. Hee, de misselijkheid is over. Hallelujah!

Aftellen naar de volgende echografie duurde lang. Ik kreeg steeds meer de vraag naar mijn buikje. Trots werd er dan bevestigd dat het een babietje was.

6 oktober moesten we terug een echo voor de nekplooimeting. Spannend, maar we hadden er alle vertrouwen in. Onze 1e zwangerschap is toch ook probleemloos verlopen?!

Of ik geen bloedingen heb gehad, wou de gynaecoloog weten. Huh? Nee. Waarom vroeg ze dat? M'n hart klopte wat sneller.
"Het zou toch al wat meer gegroeid moeten zijn." Meer zei ze niet. Dat moesten we zelf vragen.
"Is het niet gegroeid misschien?"
"Nee, en ik zie ook geen hartje kloppen", antwoordde ze.
Het geluid werd opgezet : niets.
Ik draaide me naar onze dochter en zei "schat, je zal toch nog geen broertje/zusje krijgen."
Grote ogen. Wat gebeurt er allemaal, zie ik ze denken.

Het embryootje bleek ook al 4 weken niet meer gegroeid.

Ik mocht me gaan aankleden. Meer doekjes werden er niet om gewonden. In het kleedhokje kwamen de tranen.

De gynae overliep supersnel de opties die we nu hadden : afwachten tot het spontaan op gang kwam, een pilletje of een curettage. Ik zat in een bubbel van ongeloof en hoorde maar de helft van wat ze zei. Blijkbaar had ze al meteen een afspraak geregeld voor maandag eerstdaags in het ziekenhuis voor een curettage. "dat is dan 75 euro", sloot ze af.

Eens buiten vonden we steun bij elkaar. Alle 3 dienden we tranen te vegen. Onze dochter zei dat ze niks zag, niks hoorde. Alles rondom haar was zwart. Mooi verwoord voor een 6-jarige.

Voor ons was het idem : je leeft dan in een soort mist.

Van de eerste en de laatste echo heb ik een afdrukje. Als ik die beide naast elkaar leg en de verhoudingen vergelijk, meet het embryo exact evenveel op de beide printjes, nochtans met 4 weken tussentijd genomen. Is het toeval dat het kindje gestorven is op hetzelfde moment dat ik medicatie ben beginnen innemen tegen de misselijkheid? Volgens de gynae en huisarts alvast wel. Eigenlijk komt het er dus op neer dat zodra we dé bevestiging kregen dat ons kindje gezond was, het vlak er na gestorven is. Moeilijk om te aanvaarden.

De door de gynae gemaakte afspraak voor de abortus, heb ik tijdig afgebeld. Ten eerste wou ik dat mens niet meer zien, wegens haar kille gedrag bij dit slechte nieuws en haar (in mijn ogen) onkunde, laat staan dat ze een toch wel belangrijke ingreep bij mij moest uitvoeren. Op de bewuste dag (van de curettage) zit ik op het werk wanneer mijn GSM rinkelt : de gynae : ze zitten in het ziekenhuis op me te wachten. Nogmaals het bewijs dat ze niet weet wat ze doet.

Via de huisarts ben ik bij een mannelijke gynae terecht gekomen. Deze gaf me direct moed en legde wat meer uit. Zo wist ik bv. niet dat de zwangerschap niet stopt, omdat het vruchtje dood is. Daarom bleef ik dus maar bijkomen, het lag dus niet aan de zakken chips die ik 's avonds verorberde. Of toch alleszins niet helemaal ... :-) Hij vertelde me dat de vruchtzak al te groot was om af te wachten op een natuurlijke abortus, ook al bloedde ik sinds 2 dagen. Op een natuurlijke wijze hoopte ik al niet meer, gezien het kindje nu al zo'n 5 weken overleden was.

De volgende dag moest ik me om 9u nuchter in het ziekenhuis aanmelden. Onder narcose zou het babietje weggehaald worden. Slik.

's Namiddags ben ik toch naar het werk gegaan. Ik was tenslotte al 2 dagen thuis gebleven om te rouwen en nu zou ik nog 's 2 dagen afwezig zijn voor de curettage + rust na de ingreep. Na 't werk nog effe een pompoen gaan kopen (om met de dochter uit te hollen voor Halloween) en m'n fiets ophalen bij de fietsenmaker. Bij thuiskomst merkte ik dat ik nu toch wel echt serieus aan het bloeden was : heel het maandverband vol (clipjes inbegrepen), zelfs al tot op m'n slip en in m'n jeans, terwijl ik toch pas een 45 min. tevoren een schoon verbandje had ingelegd. Geen tijd om er bij stil te staan : er floepte al iets in toilet. Lichte paniek. Veel bloed. Pijn, doch draaglijk. En nu lag ons kindje daar in de WC? Zo respectloos. Dus gebood ik snel m'n vriend het strandschupje van de dochter te gaan halen. Ondertussen viel er al een 2e deel uit, samen met nog méér bloed : verdund en vermeerderd door het gebroken water? Alles samen heb ik zo'n 30 à 45 min. op dat kleine WCkamertje doorgebracht, compleet verward. Is het nu gedaan? Is het kindje er al uit of moet het nog komen? Moet ik morgen naar het ziekenhuis of niet voor die curettage? Want als er een stukje achterblijft, moet je alsnog een curettage krijgen, om ontstekingen te voorkomen. Heeft onze dochter iets gezien voor we ze voor de TV gezet hebben? Weet ze wat er gaande is? Ze heeft zeker bloed gezien. "Mama heeft haar bloedje," stelde ik haar gerust. Ze is op de hoogte dat vrouwen dit maandelijks moeten ondergaan.

Ik bleef achter met 3 "stukken weefsel" in een bloederige kom. Zit het daar nu bij? Ik kon er niets uit opmaken. Op internet vond ik ook geen foto's om mee te vergelijken. Wat doen we hier nu mee?

Mijn gynaecoloog kon ik niet bereiken die avond. Een half uur voor mijn opname kreeg ik hem eindelijk aan de telefoon. Hij stelde voor de ingreep alvast uit te stellen en 's avonds langs te komen.

Die avond besloot ik "mijn weefsel" mee te nemen, in geval men moet weten "hoeveel en wat" er uitgekomen is om te kunnen concluderen of alles wel degelijk weg is. Maar blijkbaar komt men dit allemaal te weten via een simpele echografie. En jawel, ik was de dans ontsprongen, meldde de gynae me, alles was er uit, op enkele bloedklonters na. Ik vroeg hem effe mijn doosje te bekijken, want ik had nl. het kindje zelf niet gezien en wou zeker weten of het er bij zat of dat het dan toch door de WC geglipt was. Hij trok zeer grote ogen. Deze vraag had hij nog nooit gekregen in zijn 10-jarige carrière. Tja, ik wil zekerheid en met een "gerust gemoed" kunnen slapen. Hij zag meteen de armpjes en beentjes. Inderdaad, nu hij het wees, zag ik het ook. Maar het hoofdje of rugje zag ik niet. Zat dit in het weefsel verstopt? Nochtans, als ik die beentjes vergelijk met hoe een embryo van 8 weken er uit zou moeten zien, komt dit niet overeen. Ik zocht een vruchtje van zo'n 2 cm. Dit beentje/armpje op zich was al zo'n 2 cm. De gynae vroeg of hij het embryo mee naar het ziekenhuis moest nemen voor onderzoek. Ik was nog niet klaar om ons kindje af te geven.

Eens thuis, besefte ik, dat zo'n onderzoek ons misschien belangrijke info geeft die nuttig kan zijn bij een volgende zwangerschap. Ik belde de gynae de volgende dag op om dit te bespreken. Doch er zouden geen genetische dingen onderzocht kunnen worden, enkel de cellen, zodat men bv. kon zien of er een tumor op de placenta was ofzo. Niet echt zinvol dus.

OK, dit plan werd afgeblazen, maar wat doen we nu met dat vruchtje? Doorspoelen, begraven, weg gooien? Enkel begraven leek ons aanvaardbaar. Maar waar? We huren een appartement, dus als we het hier begraven, moeten we het ooit achterlaten. Als we het bij mijn ouderlijk huis begraven, zal onze dochter er alleszins enkele keren aan herinnerd worden door haar oma. Moet onze dochter er bij zijn als we het begraven? Zoja, dienen we haar in te lichten wat er in het doosje zit? In een doosje, in een houten kistje, zomaar in de grond? Veel vragen waar je niet meteen een antwoord op weet.

We hebben het uiteindelijk in ons tuintje begraven, in een simpel wit kartonnen doosje, terwijl onze dochter enkele uren niet thuis was.

Bye bye baby!


(PS : als iemand iets gelijkaardig heeft meegemaakt, voel je vrij hier anoniem iets achter te laten)