Verwerking miskraam

Na mijn miskraam kreeg ik heel veel steun langs alle kanten : smsjes, telefoontjes, gesprekken, via Facebook,... Dat is het voordeel wanneer er al zoveel mensen op de hoogte waren, je kan er over praten. Nadeel is natuurlijk dat je eerst het slechte nieuws dient te melden. Zelf zou ik niet weten hoe reageren en wat te zeggen als iemand anders me zulk nieuws zou brengen. Ik herkende dit bij anderen : ze wisten zich geen houding te geven als ze me zagen.

Een ander groot deel van onze troost, is het feit dat we al een kindje hebben. Het bewijs dat alles "marcheert" loopt hier al rond. Een miskraam bij je 1e kindje lijkt me dus nog moeilijker. We moesten haar ook troosten, dus moet je je eigen gevoelens even opzij zetten.

Internet heeft me ook deels geholpen bij de verwerking. Raar maar waar! Zo vernam ik bij hoevéél zwangerschappen het zo afloopt (1 op 10, dacht ik) en hoeveel vrouwen (1 op 4, als ik me niet vergis) dit ooit meemaken. Eens ons nieuws bekend geraakte, werd ik ook bedolven over de ervaringen van andere vrouwen, waarvan ik dit niet wist. Hun verhalen leken me nog erger : al 2 miskramen in de laatste 6 mnd (hoeveel had ze er dan al opzitten in totaal?), een doodgeboorte op 6 mnd. waarbij de moeder het bijna niet overleefde, iemand anders op 4 mnd., ...

Ook het feit dat moeder natuur in onze plaats de beslissing heeft genomen, was een "hulp". We kwamen trouwens voor de nekplooimeting, remember? Dan wordt er nagegaan of het kindje geen mongooltje is of dergelijke. Indien positief, hadden we zelf de knoop moeten doorhakken om de zwangerschap af te breken. Liever zo (abortus) dan een heel leven niet zeker te weten of je kind (met syndroom van Down) wel echt gelukkig is, of nooit zou kunnen lopen, ... Anyway, in ons geval heeft de natuur haar gangetje gegaan, er zal dus wel iets (serieus) mis geweest zijn met ons babietje.

Always look on the bright side of life , zingt Bryan (film van Monty Python). Je moet de positieve kanten van elke situatie inzien. Zo kan ik nu opnieuw koffie drinken, feta eten, paté op m'n boke smeren, een glaasje wijn nuttigen, weer na 20u gaan slapen, ...

Bij mijn eerste zwangerschap was ik meteen verliefd op het kindje in mijn buik. Dat had ik deze keer (nog) niet. Misschien wist mijn lichaam al dat het tevergeefs was en dat ik me dus maar best niet zou gaan hechten aan dat wezentje.

Het is nu al zo'n 2 maand geleden. Ik heb het al verwerkt, al heeft mijn vriend het er nog moeilijk(er) mee. Met mij gaat het eigenlijk al best goed. Het leven gaat verder en ik begin me voor te bereiden op het volgende hummeltje dat er eventueel zou kunnen gaan aankomen wanneer ik opnieuw zwanger word.